O, bir qədər kamilliyə can atardı,
Və yazdığı şeirlərdə sevərdi o, sadəliyi;
Ovcu qədər tanış idi ona insan səfehliyi,
Ən sevdiyi oyuncağı ordulardı və gəmilər;
O güləndə deputatlar qəhqəhədən bayılardı,
Ağlayanda — küçələrdə ölərdi məsum körpələr.
Tərcümə: Əli Novruzov
(U.H. Oden — Təsviri incəsənət muzeyi)
Onlar heç vaxt yanılmazdı, köhnə Ustadlar,
təbiəti haqda əzab çəkməyin:
Keçərkən dəhşətli əzabdan kimsə –
Başqası sakitcə ya nahar edir, pəncərəni açır, bezgin addımlarla kənardan keçir.
Ömrün payızında səbirlə gözlərkən möhtərəm yaşlılar,
bir möcüzə kimi, yeni bir körpənin doğulmasını,
haradasa olur qayğısız uşaqlar,
meşə kənarında buz bağlamış gölün
üstündə sürüşən, heç də sevinməyən
daha bir uşağın doğulmasına.
Onlar heç vaxt unutmazdı, köhnə Ustadlar,
ən uca şəhadət zirvəsində də,
soyulanda kimlərinsə dərisi –
elə oradaca, o natəmiz küncdə
itlər davam edir ittək yaşamağa və cəlladın atı
qaşınan dalını sürtür bir ağaca.
Məsələn, Bregelin “İkar” rəsmində
çevirir üzünü necə də rahat
hər kəs fəlakətdən:
Kotan arxasında duran kəndli də
görməzdən gəlsə də, eşitməmiş deyil
imdad harayını suda batanın.
Amma onun üçün daha vacib olan – günəş şəfəq saçır!
Necə ki parlayır yaşıl suların
üstündə qərq olan ağ ayaqlar üçün.
Və zəngin, bəzəkli gəmi də əlbət
müdhiş mənzərənin olub şahidi –
Göydən düşən oğlan! Necə inanılmaz! –
Amma ki tələsir mənzil başına həmin gəmi də
açıb yelkənləri sakitcə üzür.
Tərcümə: Əli Novruzov
Əli Novruzovun bloqu 