Biz üç nəfər idik. Mən, Üzeyir və adını çəkməyəcəyim bir dostumuz.

Eyni universitetdə oxuyurduq. Yaxın da yaşayırdıq. Hər bazar günü görüşüb gedirdik Kapelhausa. Erkinin mühazirələrini dinləməyə. Sonra da bir yerdə qayıdırdıq.

Üçüncü dostumuz indi məmurdur, kiçik şəhərlərin birində. Övladı da var. “…və həyat öz gündəlik çörəyi ilə.”

Mən hələ də Facebook-da, Twitter-də bədxahlarımla atışıram.

Üzeyir də Kürdəxanıda. Ədaləti indidən bəlli olan məhkəməsini gözləyir.

Bir vəkil dostumuz danışıb. Məhkəmə zamanı hakim müttəhimdən soruşur: “niyə tutulmusan?” Müttəhim də deyir filan filan. Hakim bir ah çəkir və əlavə edir: “Allah qapını açsın.”