Rafiq Tağının qətli və səmərəli axmaqlar

Rafiq Tağının qətli xəbərini alanda Brüsseldə idim, Azərbaycanda insan hüquqları ilə bağlı çıxış edirdim. Çıxışın sonunda bir jurnalist qəfil mənə yaxınlaşıb Rafiq Tağının qətli ilə bağlı fikrimi öyrənmək istədiyini dedi. Mən ancaq bir dəfə belə şok olmuşdum – Emin və Adnanın həbs xəbərini alanda.

Bir neçə saat əvvəl özüm Rafiq Tağının sağalması haqqında xəbərləri oxumuşdum axı! Hətta jurnalistdən xahiş etdim ki, faktı bir daha yoxlasın. İlk reaksiyam bu idi: Ola bilməz! 

Onda jurnalistə nə dediklərimi bu xəbərdə oxuya bilərsiz, təkrara hacət yoxdur. Amma həmin məqaləyə düşməyən sözlərim arasında bunu da demişdim: “Mən Azərbaycanın dini icmasını da günahlandırmaq istəməzdim. İstintaqın nəticəsini gözləmək lazımdır.”

Nə qədər sadəlövh olduğumu indi xatırlayanda utanıram. Fikirləşirdim ki, özünü dindar hesab edənlər Facebook-da və ümumiyyətlə İnternetdə artıq bu qətli pisləyən yazılar paylaşır. Hacı İlqar başqa hadisələr zamanı olduğu kimi yenə də operativ şəkildə ilahiyyatçılardan və ictimaiyyət nümayəndələrindən aldığı mövqelərlə Deyerler.org saytının ana səhifəsini doldurub.

Amma həmin axşam otel nömrəmə qayıdıb kompüteri açanda gözlərim kəlləmə çıxdı. İslam dininin ardıcılları ya bu qətli təqdir edir, sevinirdilər, ya da deyirdilər ki, yığışdırın bu müzakirələri, bu qətl barədə susun!

Yazıçı, heç də sıradan olmayan bir yazıçı öz fikirlərinə və mövqeyinə görə qətl edilmişdi. Müsəlmanlar sevinirdi. Vaxtilə Rafiq Tağıya ölüm fətvası vermiş Ayətullah Lənkəraninin oğlu o biri Ayətullah Lənkərani gecikməyib müsəlmanları təbrik də etmişdi.

Sosial şəbəkələrdə bu qətl barədə kimsə narahatedici sual verən kimi isə elə öz “liberallarımız” onun üstünə düşürdü və ağzından vururdu. Yəni sus! Sən dindarları və dünyəviləri üz-üzə qoyursan. Sakit otur, qoy Rafiq Tağının ölümünü təqdir etsinlər, sevinsinlər, bayram etsinlər. Burada nə var ki?

Bir sözlə, Rafiq Tağının qətlində az qala bütün vətəndaş cəmiyyəti “səmərəli axmaq” rolunu çox asanlıqla qəbul etdi.

Əlbəttə, onlar çox təbii şəkildə iddi edirlər ki, bu qətli İslamın ayağına yazmaq, müsəlman inancı olan şəxsləri ittiham etmək olmaz, düzgün deyil, bu olduqca qüsurlu və zərərli ümumiləşdirmədir.

Amma Rafiq Tağının qətlini pisləyən və ədalətə çağıran dindarlar, dini qruplar hanı? Niyə həmin bu dindarlar elə sosial şəbəkələrdə Rafiq Tağının qətlində az qala Rafiq Tağının özünü günahkar çıxarırlar, onun ölümünün haqq olduğunu iddia edirlər? Bizim “səmərəli axmaqlar” bu dindarlarımı “haqsız, ədalətsiz hücumlardan qorumaq” istəyir?

Mən mötədil müsəlmanlara həmişə böyük ümid bəsləyirdim. Düşünürdüm ki, məhz onlar İslam dünyasını cəhalətin və özbaşınalığın pəncəsindən qurtarıb sivilizasiyaya çatdıracaqlar.

Ancaq Rafiq Tağının qətli ətrafında baş verən hadisələrdən sonra başa düşdüm ki, sanki hər bir dindar müsəlmanın içərisində, nə qədər mötədil olsalar belə, yekə bir Taliban yatır. Elə ki, fürsət düşdü, imkan əllərinə keçdi, və ya hakimiyyətə gəldilər, gözləri ancaq qan görəcək – hər addımlarında azad sözü, söz azadlığını, müxalif fikri, diskussiya mədəniyyəti, müxtəliflik və fərqlilik kimi şeyləri qanda boğacaqlar.

Necə ki, İctimai Palatanın son iclasında bunu gördük. Demokratiya adına mübarizə aparan bir qurum söz azadlığı yolunda qurban gedən adamın xatirəsini anmağa imkan vermədi – dindarların təhriki ilə. Bundan sonra İctimai Palatanın demokratiya mübarizəsinin səmimiliyinə necə əmin olaq?

Mən bilmirəm Rafiq Tağını kim qətl edib. Bəlkə dindarlar, bəlkə də provokatorlar. Amma bir fakt var ki, bu bizim hamımızı – həm cəmiyyəti, həm də dövləti narahat etməlidir. Azərbaycanda on minlərlə insan yetişir ki, onların qulaqları, ağılları və ürəkləri nə ailələrinə, nə AzTV-yə, nə Prezident Administrasiyasına, nə də İctimai Palataya qulaq asmır. Onlar bütün instruksiyalarını Qumdakı ayətullahlardan, Pensilvaniya və Türkiyədəki hocalarından, Səudiyyədəki müftilərindən alırlar. Lazımi andan onların kimin göstərişlərinə əməl edəcəkləri indidən məlumdur.

Bu insanları nə Nardaranda, nə də ki, Qusarın dağlarında axtarmaq lazım deyil. Onlar dövlət işində və biznesdə, vətəndaş cəmiyyətində və hökumətdə, ofisdə və əməliyyat sahələrində, daxili işlər ya da xarici işlər nazirliklərində, polisdə və universitetlərdədir.

Və bu gün Azərbaycanı Azərbaycan edən bütün tapdalanmış, məhv edilmiş ideal və prinsiplərin ardınca ən fundamental prinsip – dünyəvilik, sekulyarlıq prinsipi də aşınır. Onsuz da bu gün maarifçilərimizin, həm birinci, həm də indiki respublikamızın qurucularının bizə miras qoyduğu prinsiplərə maksimum xəyanət etmişik.

Dünyəvilik prinsipində də hər hansı bir kompromisə yol versək, bununla öz qəbrimizi qazmış oluruq.

Əgər bu prinsipdən də nə vaxtsa imtina etsək, ona göz yumsaq, ya da onu tapdalasaq, Azərbaycan kimi mövcudluğumuza tamamilə son qoyulacaq. Aqibətimiz ya İranın 32-ci ostanı, ya yeni osmanlıların satteliti, ya da Qafqazın Əfqanıstanı olacaq.

Diqqətlə qulaq assanız, bu İslam inqilabının addım səslərini artıq eşidə bilərsiniz.